Ginekologia estetyczna/plastyczna jest najszybciej rozwijającą się dziedziną w ciągu ostatnich lat. Trwająca obecnie kolejna rewolucja seksualna pozwoliła kobietom nazywać swoje potrzeby i żądać poprawy jakości życia. Słowa „łechtaczka” czy „orgazm” przestały być czymś wstydliwym a nawet stały się w jakimś sensie modne. Obecnie kobiety nie mówią o przyjemności swojego partnera, ale o swojej. I żądają tego. Kobiety dowiedziały się, że nie muszą więcej żyć w bólu czy braku przyjemności z życia seksualnego, ponieważ rodziły dzieci albo po prostu urodziły się z taką a nie inną budową anatomiczną okolicy intymnej. Przestało być także „tajemnicą”, że kobiety mają orgazm i chcą go odczuwać. W związku z czym kobiety uświadomiły sobie, że jeśli to uczucie osłabło albo coś „przestało działać” mogą zgłosić się do specjalisty i to naprawić lub poprawić. Nawet panie po 60-tym czy 70-tym roku życia zgłaszają się w celu usunięcia „problemu”, z którym borykały się całe życie, a jak tylko dowiedziały się, że mogą to zmienić, zrobiły to.
Najczęściej wykonywanymi zabiegami są: redukcja warg sromowych mniejszych (labiominoroplastyka), często połączona z redukcją napletka łechtaczki (hoodoplastyka), oraz plastyka pochwy i krocza (vaginoperineoplastyka).
Poza nimi wykonywane są, chociaż rzadziej, plastyka warg sromowych większych (czy to ich redukcja, czy powiększenie), usunięcie przerośniętych tkanek okolicy odbytu (anoderma), odsysanie tłuszczu wzgórka łonowego (liposukcja) i inne, różne połączenia powyższych. Ginekologia estetyczna to jednak nie tylko chirurgia. Do najczęściej wykonywanych małoinwazyjnych zabiegów należy obkurczanie pochwy, często niesłusznie nazywane jej „rewitalizacją”. Przecież pochwa nie jest obrazem, chociaż niewątpliwie dziełem sztuki tak. Innymi zabiegami niechirurgicznym są: procedury z zastosowaniem kwasu hialuronowego czy osocza bogatopłytkowego (PRP), zabiegi poprawiające nawilżenie i wrażliwość pochwy czy wzmacniające lub przywracające orgazm.
Zabiegi chirurgiczne
Plastyka (redukcja) warg sromowych mniejszych i napletka łechtaczki.
Istnieje wiele technik tego typu zabiegów, ale do najczęściej wykonywanych na świecie należą: klasyczna (edge, trim) i klinowa (wedge). Inne są w większym lub mniejszym stopniu modyfikacjami powyższych chociaż czasem różnią się znacząco, np. metoda fenestracji, czyli okienkowania.
Pierwsza polega na linijnym odcięciu brzegów warg sromowych, dzięki czemu uzyskujemy dwa cele- zmniejszenie ich rozmiaru i usunięcie przebarwionych często części warg. Podłużna rana jest zszywania najczęściej wchłanialnym szwem
ciągłym śródskórnym. Zakładanie poprzecznych szwów pojedynczych jest przeciwwskazane ze względu na powstałe przez to blizny w kształcie pofałdowana jak w muszli (stąd nazwa „skaloping”).
Druga metoda opiera się na założeniu pozostawienia własnego brzegu warg. Klin wygląda w taki sposób, że jest to trójkąt, którego podstawę stanowi wycinany brzeg wargi a wierzchołek znajduje się w bruździe pomiędzy wargą mniejszą a większą.
Są dwa rodzaje tej techniki- klinowa środkowa i tylna. Ta pierwsza jest nadal często stosowana przez chirurgów plastycznych jednak ma ona podstawową wadę. Przy wycięciu środkowej części wargi usuwane jest największe naczynie krwionośne tego narządu- tętnica środkowa. Wiąże się z tym duże ryzyko rozejścia rany. Poza tym przez podłużny narząd przebiega poprzeczna blizna. Resekcja klinowa tylna polega na wycięciu klina u podstawy warg, czyli od strony przedsionka pochwy i krocza. Przy takim wycięciu klina linia cięcia i późniejszego szycia biegnie w bruździe wargowej. Powstanie więc podłużna blizna na podłużnym narządzie. Zresztą niewidoczna, w przeciwieństwie do poprzedniej.
Obu metodami może towarzyszyć konieczność redukcji skóry napletka łechtaczki lub skórnych fałdów biegnących po bokach powyższego. Usunięcie tych tkanek jest często koniecznością a nie wykonanie tej procedury wiąże się z faktem, iż po redukcji warg sromowych mniejszych pozostawiana jest odstająca łechtaczka wraz z napletkiem wyglądem przypominająca penis (stąd nazwa „penis like shape”). Redukcja napletka łechtaczki jest najczęściej wykonywana jednoczasowo z zabiegiem redukcji warg mniejszych i może być wykonany z jednego cięcia (technika „one cut” czy „linear Z”), lub z oddzielnych cięć w kształcie łezki przebiegających po obu bokach łechtaczki. Tutaj dopuszczonym jest założenie kilku pojedynczych szwów chociaż autor preferuje wchłanialne szwy śródskórne.
Wskazania do zabiegu:
- Względy estetyczne
- Kwestia dolegliwości bólowych podczas noszenia obcisłych np. spodni czy jazdy na rowerze
- Częste stany zapalne tej okolicy
- Utrudnienia we współżyciu seksualnym
- I wiele innych- główną oceniającą wskazania jest pacjentka, która nie chce dalej żyć z taką a nie inną budową ciała
Przeciwwskazania:
- Infekcja sromu i pochwy (czynna lub w przeciągu ostatniego tygodnia).
- Infekcja ogólna, jak grypa, przeziębienie czy opryszczka w ciągu ostatnich 2 tygodni
- Nieprawidłowe wyniki badań krwi, w szczególności morfologiii i układu krzepnięcia
- Krwawienia maciczne nieznanego pochodzenia lub czas miesiączki (zabiegi ginekologiczne można wykonywać po miesiączce a nigdy przed lub w jej trakcie)
Zalecenia przed zabiegiem
- Pozostawanie na czczo przez co najmniej 6 godzin przed operacją (nie wymagane w przypadku znieczulenia miejscowego).
- Wykonanie badań krwi: morfologia, układ krzepnięcia, grupa krwi, elektrolity, kreatynina i TSH (w przypadku znieczulenia miejscowego tylko dwa pierwsze).
- Depilacja okolicy od wzgórka łonowego do odbytu.
Zalecenia pozabiegowe
- Higiena krocza
- Okłady z lodu 5-6 razy dziennie przez 30 min (pierwsze kilka dni do ustąpienia obrzęku).
- Stosowanie maści z antybiotykiem 2 razy dziennie
- Zakaz noszenia bielizny przez 7-10 dni
- Zakaz kąpieli w wannie tylko prysznic i zakaz współżycia przez 6 tyg
- Kontrola pooperacyjna po 6 tyg
Plastyka pochwy i krocza
Zabieg, w wielkim skrócie, polega na zwężeniu pochwy, „zamknięciu” jej wejścia i „podniesieniu” krocza. Celem jest poprawa odczuć podczas stosunków płciowych, ale nie tylko. Po porodzie, często po kilku, pochwa i mięśnie ją otaczające (mięśnie powięzi odbytniczy-pochwowej) są rozluźnione i poszerzone. Kobiety skarżą się na uczucie luzu i braku odczuwania partnera podczas współżycia. Ponadto dokuczającymi objawami poporodowego uszkodzenia pochwy i krocza są częste infekcje pochwy związane z tzw. „ziejącym sromem” (wejście do pochwy jest otwarte i widoczne jest jej wnętrze), częste otarcia i dyskomfort w codziennym życiu. Głównym jednak problemem są aspekty seksualne, które w znacznym stopniu upośledzają komfort życia.
Z technicznego punktu widzenia zabieg polega na oddzieleniu śluzówki tylnej ściany pochwy od przegrody odbytniczo-pochwowej i odsunięciu odbytnicy. Następnie operator zszywa mięśnie powięzi odbytniczo-pochwowej i odcina powstały nadmiar śluzówki pochwy. Pochwa zszywania jest pośrodkowo szwem ciągłym. W dalszej kolejności wycinana jest skóra krocza w kształcie rombu a na środek ścięgnisty zakładane są pojedyncze szwy co prowadzi do podniesienia krocza i „domknięcia” przedsionka pochwy stanowiącego jej wejście. Skóra krocza zszywania jest szwem ciągłym, śródskórnym lub szwami pojedynczymi. W pochwie pozostawiany jest na 24 godziny seton nasączony środkiem p/bakteryjnym. Ta czynność jest wykonywana w celu zmniejszenia ryzyka powstania krwiaka w przestrzeni odbytniczo-pochwowej.
Wszystkie stosowane szwy są wchłanialne.
Wskazania do zabiegu:
- Objawy „szerokiej pochwy” (brak odczuwania partnera, wypuszczanie „gazów” z pochwy podczas współżycia, ale także zwyczajnej aktywności fizycznej, wylewanie się wody z pochwy po wyjściu z wanny czy basenu, etc.)
- Szerokość pochwy > 3-4 palców badającego
- Spadek samooceny ze względu na wygląd sromu
- Częste stany zapalne
Przeciwwskazania do zabiegu
Są takie same jak w przypadku opisanych powyżej. Dodatkowo należy wspomnieć o następujących:
- Szerokość pochwy < 3 palców badającego
- Dalsze plany macierzyńskie (to jest względne, ponieważ po zabiegu można zajść w ciążę a przeciwwskazany jest jedynie poród naturalny)
- Duża atrofia (zanik) śluzówki pochwy (przed zabiegiem wymagane jest poprawa jej stanu)
Zalecenia przed zabiegiem
Są identyczne jak te opisane powyżej poza jedną dodatkową kwestią. Wyobraźmy sobie konieczność oddania stolca bezpośrednio po operacji. Byłoby to bardzo nieprzyjemne i bolesne. Wobec tego autor zaleca w przeddzień operacji stosować dietę lekką, płynną lub przecieraną, a godzinach wieczornych wykonanie lewatywy. Takie postępowanie eliminuje potrzebę oddania stolca przez kilka dni i to jest wystarczające dla uniknięcia nieprzyjemnych odczuć bezpośrednio po zabiegu.
Zalecenia pozabiegowe:
Także są identyczne jak powyższe poza koniecznością stosowania p/zapalnych tabletek dopochwowych.
Plastyka warg sromowych większych
Zabieg wykonywany jest u kobiet skarżących się na zbyt wydatne wargi większe wyglądające w bikini jak męskie jądra. Czasem pacjentkom bardzo przeszkadza gdy bielizna układa się w charakterystyczny kształt wielbłądziej stopy (ang. „camel toe”). Opisane objawy powodują duże skrępowanie. Drugim, podawanym przez kobiety powodem zgłoszenia się do operacji, jest wiotkość skóry warg, co zdarza się często po znacznym zmniejszeniu masy ciała, kiedy to skóra całego ciała staje się obwisła i jest jej po prostu za dużo. W takich przypadkach zabiegi zachowawcze będą niewystarczającymi i należy uciec się do technik chirurgicznych.
Najpopularniejszą i najczęściej wykonywaną jest technika polegająca na podłużnym wycięciu fragmentu skóry warg. Jedna linia cięcia przebiega wzdłuż szczytu wargi a druga poniżej od strony bruzdy pomiędzy wargami mniejszymi i większymi łącząc się o szczytu i podstawy w kształcie wrzeciona. Po usunięciu fragmentu skóry i odpowiedniej ilości tkanki tłuszczowej oraz zaadoptowaniu brzegów skóry rana jest zszywana szwem ciągłym, śródskórnym. Oczywiście tak jak i w poprzednich procedurach, tak i tu stosowane są tylko szwy wchłanialne.
Wskazania do zabiegu:
- Przerośnięte, zbytnio uwydatnione wargi większe
- Zwiotczała skóra warg większych
Przeciwwskazania są identyczne jak w przypadku poprzednio opisywanych procedur.
Zalecenia przed i pozabiegowe są podobne do tych w przypadku redukcji warg sromowych mniejszych.
Usunięcie przerośniętych fałdów okołoodbytniczych
Bardzo częstym zjawiskiem po przebytych ciążach i porodach jest pojawienie się polipowatych narośli na śluzówce okalającej ujście zewnętrzne odbytu, czyli anodedrmie. Są one pozostałością po żylakach odbytu bardzo często towarzyszącym okresowi ciąży. Według pacjentek główną dolegliwością są względy estetyczne. Kobiety czują się skrępowane swojego partnera a jedyną metodą pozbycia się wstydliwej kwestii jej jej chirurgiczne usunięcie. Z technicznego punktu widzenia zabieg można przeprowadzić na dwa sposoby. Pierwszy to swojego rodzaju „wypalenie” lub „odparowanie”. Rany nie zaopatruje się żadnymi szwami jednak obszar oparzenia jest czasem dość duży i może być bolesnym w okresie pooperacyjnym. Drugą metodą jest wycięcie odstających polipowatych tworów i założenie pojedynczych, wchłanialnych szwów. Tu dolegliwości pooperacyjne są najczęściej mniejsze, ale nie zawsze. Według autora obydwie metody są dobre i można je stosować w zależności od doświadczenia operatora i posiadanego urządzenia do chirurgii małoinwazyjnej.
Wskazaniem do zabiegu jest przerost anodermy i prośba pacjentki o jej usunięcie. Zasady higieny i postępowania przed i pooperacyjnego jest tożsama jak w przypadku operacji plastycznej pochwy i krocza. W tym przypadku szczególny nacisk należy położyć na higienę, szczególnie w ciągu pierwszych 2-3 dni. Po każdym odejściu gazów, nie tylko oddaniu stolca, okolicę operowaną należy zdezynfekować, np. Octaniseptem.
Liposukcja wzgórka łonowego
Zdarza się, że pomimo skąpej ilości tkanki tłuszczowej w okolicy podbrzusza, wzgórek łonowy jest bogato w nią obdarzony. Kobieta cierpiąca z tego powodu skarży się na uczucie wstydu podczas noszenia obcisłej bielizny, bikini, czy będąc nago kiedy widzi, że ta część jej ciała „wystaje” powyżej podbrzusza. Tak jak w każdym innym przypadku zbyt obfitej ilości tkanki tłuszczowej, tak i w tej sytuacji najlepszą metodą jest wykonanie liposukcji, czyli jej odessania. Odbywa się to dwuetapowo. W pierwszej kolejności znieczulana jest skóra przed jej nacięciem w celu wprowadzenia kaniuli, przez którą do tkanki tłuszczowej wprowadzany jest roztwór Kleina działający przeciwbólowo i obkurczający naczynia krwionośne. Miejsce nacięcia skóry i wprowadzenia opisywanej kaniuli może być zlokalizowane powyżej wzgórka lub na jego bocznych krańcach, powyżej pachwin.
Drugim etapem zabiegu jest odessanie podanego uprzednio płynu razem z tkanką tłuszczową. Technicznie odbywa się to w taki sposób, że operator wsuwa i wysuwa kaniulę podłączoną do próżni trzymając ją w jednym ręku drugą odpowiednio układając i niejako poddając sobie okolicę, z której odsysany jest tłuszcz.
Uzyskany materiał po odpowiedniej obróbce można następnie wykorzystać do przeszczepu w inną okolicę ciała. Te zabiegi zostaną opisane w dalszej części opracowania.
Wskazaniem do zabiegu jest jedynie wola pacjentki a przeciwwskazaniem do jego wykonania będą nieprawidłowe wyniki badań krwi lub chorobowe zmiany skórne tej okolicy.
W przebiegu pooperacyjnym bardzo ważnym jest zapewnienie ciągłego ucisku wzgórka łonowego przez co najmniej miesiąc. Można tu stosować różnego rodzaju pasy elastyczne lub bandażowanie. Niestety ta okolica jest pod tym względem trudna do zaopatrzenia w ucisk z uwagi na jej lokalizację bowiem znajduje się na wysokości bioder, a tych przeciera nie możemy unieruchomić. Dobrym sposobem wydaje się stosowanie większej liczby gazików umieszczanych na wzgórku i zakładanie obcisłej bielizny. Takie postępowanie jest często bardzo skuteczne. Wzmożonej higieny wymaga jedynie okolica skaleczenia skóry, która goi się najczęściej w przeciągu pierwszych 2-3 dni. Octanisept wydaje się być wystarczającym środkiem dezynfekcyjnymi.
Zabiegi małoinwazyjne
Te procedury charakteryzują się małym lub całkowitym brakiem obrażenia skóry. Są to zabiegi należące to części estetycznej a nie plastycznej. Dzięki temu ryzyko powikłań jest minimalne a okres rekonwalescencji bardzo krótki. Część z nich można by nawet nazwać „lunch-owymi”, czyli takimi, które mogą być wykonane w przerwie w pracy nie powodując żadnego ograniczenia w jej wykonywaniu, czego nie można powiedzieć o poprzednio opisywanych zabiegach chirurgicznych.
Obkurczanie sromu i pochwy
To najczęściej wykonywane zabiegi małoinwazyjne w ginekologii. Często nazywane „rewitalizacją pochwy”, z którą to nazwą autor się nie zgadza, ponieważ rewitalizacji można poddać obraz czy inne dzieło sztuki. Chociaż okolica intymna kobiety jest niewątpliwie dziełem sztuki to jednak określenie „ujędrnianie” lub „poprawienie trofii” wydaje się być odpowiedniejszym.
Procedury te wykonywane mogą być przy użyciu lasera, emitera fal radiowych (radiofrekwencja, RF) lub skupionych ultradźwięków (HIFU). Wszystkie wspomniane metody prowadzą do jednego celu- pobudzenia organizmu do regeneracji poprzez produkcję nowych włókien kolagenowych, elastynowych i naczyń krwionośnych.
Technicznie w przypadku lasera opisywany efekt uzyskiwany jest dzięki powstania mikro uszkodzeń w skórze czy śluzówce oraz wywołania efektu cieplnego. Głębokość penetracji wiązki laserowej jest jednak bardzo powierzchowna, co ma także swoje zalety w postaci małego ryzyka głębokich uszkodzeń. RF działa poprzez temperaturę. Podgrzana do 42-47 stopni Celsjusza tkanka uruchamia opisane procesy regeneracyjne. Należy zwrócić uwagę na brak jakichkolwiek uszkodzeń tkanki poddawanej terapii. Podstawową zaletą metody jest większa od lasera głębokość penetracji fal radiowych, a więc w tym przypadku obkurczeniu ulega nie tylko śluzówka pochwy, ale także leżące głębiej wiązki mięśni. Z uwagi na zakres temperatur (max. 47 st C) nie dochodzi do denaturacji białka, a więc żadna struktura nie ulega trwałemu uszkodzeniu. W przypadku HIFU, skupione ultradźwięki powodują podgrzanie i niejako „ugotowanie” tkanek leżących głębiej pod skórą czy śluzówką. Głębokość penetracji nie jest możliwa do dokładnej oceny (szczególnie w przypadku pofałdowanej powierzchni śluzówki pochwy) i może być różna w różnych częściach ciała poddawanych terapii, co jest wadą metody. Jej jednak niewątpliwą zaletą jest duża skuteczność i w miarę trwały efekt, ponieważ tkanka w miejscu skupienia fali dźwiękowej ulega trwałemu uszkodzeniu.
Wskazania do zabiegu:
- Wiotka i poszerzona pochwa
- Wysiłkowe nietrzymanie moczu
Przeciwwskazania do zabiegu:
- Szerokość pochwy < 3 palców
- Nieprawidłowe krwawienia z dróg rodnych
- Nieprawidłowy wynik cytologii
- Dużego stopnia atroficzna (zanikowa) śluzówka pochwy (nie dotyczy RF)
- Ciąża
Zabiegi z użyciem kwasu hialuronowego, autologicznego tłuszczu i PRP
Mechanizm działania kwasu hialuronowego polega na wiązaniu wody na powierzchni jego cząsteczek. W wyniku tej reakcji głównym efektem jest poprawa wolumetrii, czyli objętości tkanki poddanej zabiegowi iniekcji kwasu. Dodatkowym efektem uzyskanym dzięki temu zabiegowi jest poprawa nawilżenia związana z gromadzeniem się wody w miejscu aplikacji preparatu. W przypadku zabiegów korekcyjnych okolicy przedsionka pochwy i warg sromowych większych, a także blizn tej okolicy (np. po okołoporodowym nacięciu krocza) wykorzystywany jest w głównej mierze efekt wolumetryczny. W przypadku iniekcji kwasu pod śluzówkę pochwy mamy do czynienia z obydwoma efektami działania- poprawy objętości (zwężenie pochwy, augmentacja punktu G), oraz zwiększenia nawilżenia (szczególnie u kobiet po menopauzie). W przypadku nawilżenia mniejsze ma znaczenie gęstość kwasu, jednak w sytuacji, w której głównym elementem terapii jest przywrócenie jędrności warg większych czy uwypuklenia punktu G, to właśnie gęstość kwasu decyduje o końcowym efekcie. Im preparat cechuje się większą gęstością tym więcej cząstek wody będzie w stanie związać a powiększenie objętości będzie wyraźniejsze. Także czas trwania wyniku końcowego będzie dłuższy (nawet do 1-1,5 roku) w zależności od takich czynników jak częstość współżycia, jazdy na rowerze czy konno. Im większy jest ucisk okolicy poddanej terapii tym szybsza degradacja zaimplementowanego kwasu. Technika polega na iniekcji preparatu przez tępo zakończoną kaniulę po uprzednim odkażeniu miejsca wkłucia. W przypadku warg sromowych większych miejsce to jest zlokalizowane najczęściej u ich podstawy albo na szczycie. W przypadku iniekcji do pochwy to owe miejsce znajduje się po prawej i lewej stronie (wewnątrz lub/i w okolicy jej przedsionka, kiedy mamy do czynienia z ziejącym wejściem), a w przypadku punktu G- na jej ścianie przedniej.
Przeszczep autologicznej tkanki tłuszczowej ma na celu w głównej mierze poprawę objętości. Owszem, dzięki obecności komórek macierzystych w tłuszczu może także pełnić rolę regeneracyjną. Dlatego jest czasem wykorzystywana do poprawy wolumetrii zapadniętych (w szczególności bolesnych) blizn po okołoporodowym nacięciu krocza. W tym ostatnim przypadku szczególnie korzystnym jest aplikacja bardzo rozdrobnionej tkanki tłuszczowej, tzw. nanofat. Technika pobrania tłuszczu (ang. harvesting) polega w pierwszej kolejności na iniekcji specjalną kaniulą roztworu Klein’a do przestrzeni, z której będzie pobierany materiał (brzuch, wzgórek lonowy, uda, pośladki etc.). Podany roztwór przede wszystkim ma działanie znieczulające, antybakteryjne i zmniejsza ryzyko krwawienia. Składa się bowiem z lignokainy, adrenaliny i dwuwęglanu sodu zmieszanych w odpowiednich proporcjach. Podany płyn rozbija częściowo tkankę tłuszczową, która razem z nim jest odsysana kolejną specjalną kaniulą. Podciśnienie może być uzyskane dzięki podłączeniu kaniuli do próżni lub ssaka, albo w przypadku małej ilości pobieranego materiału do zwykłej „zassanej” strzykawki. Pobrany materiał umieszczany jest w wirówce (3000 obr/3 min). Po odwirowaniu oddzielony zostaje płyn (osocze i roztwór Klein’a) od tłuszczu (należy to zrobić jak najszybciej, ponieważ lignokaina zabija komórki tłuszczowe). Tak przygotowany materiał jest gotowy do przeszczepu lub rozdrobnienia (nanofat). Ten drugi preparat otrzymywany jest dzięki przepuszczeniu tłuszczu przez specjalny filtr/sitko, dzięki któremu zbita tkanka tłuszczowa jest rozbijana na pojedyncze komórki. Tak przygotowany materiał można implantować przez cienkie igły iniekcyjne (0,3-0,33 mm). Normalna tkanka tłuszczowa implantowana jest przez grubsze kaniule (2 mm). W przypadku ostrzykiwania sromu i pochwy miejsca wkłucia są takie same jak w przypadku kwasu hialuronowego.
Osocze bogatopłytkowe (PRP) to odpowiednio przygotowany preparat krwi pełnej pozbawiony czerwonych krwinek. Zawiera wiele czynników wzrostu dzięki czemu działa regeneracyjnie. Jest powszechnie stosowany nie tylko w medycynie estetycznej, ale m.in. w stomatologii, leczeniu schorzeń narządu ruchu czy trudno gojących się ran. W ginekologii znajduje także szerokie zastosowanie. Poza zastosowaniem czysto estetycznym, jak zwiększenie napięcia i odżywienia skóry sromu, ma wiodące znaczenie w poprawie odczuć bodźców seksualnych. Coraz bardziej popularny na świecie O-shot (ostrzyknięcie ciał jamistych łechtaczki), P-shot (ostrzyknięcie ciał jamistych penisa), czy G-shot (ostrzyknięcie przedniej ściany pochwy w okolicy punktu G). Dodatkowym, pozytywnym objawem obserwowanym przez pacjentki, szczególnie po menopauzie, jest poprawa nawilżenia pochwy. Opisywany zabieg wykorzystywany jest w ginekologii także w leczeniu objawów liszaja twardzinowego zanikowego (lichen sclerosus). Dzięki swoim właściwościom regeneracyjnym osocze jest także podawane pacjentkom po zabiegach chirurgicznych w celu poprawy gojenia rany. Z technicznego punktu widzenia pierwszy etap zabiegu (przygotowanie preparatu) polega na pobraniu krwi żylnej i jej odwirowaniu. Otrzymany w probówce materiał skłąda się z elementów morfotycznych krwi w dolnej części pojemnika, osocza bogatopłytkowego w części środkowej (bardzo cienka warstwa) i ubogopłytkowego w części wierzchniej (najwięcej materiału). W praktyce najczęściej do strzykawki pobiera się całe osocze i taki zmieszany preparat jest przeznaczony do iniekcji. Wstrzykuje się różną objętość preparatu w różne części sromu, w zależności od potrzeb.
I tak np. O-shot (1-2 ml), P-shot (4-6 ml), G-shot (3-5 ml). W przypadku ostrzykiwania skóry sromu są to dawki minimalne podawane punktowo na całej powierzchni, np. warg sromowych większych. Można także wykonać wampirzy lifting (sromu czy pochwy), polegający na poddaniu danego obszaru wiązce lasera a następnie „posmarowaniu” go preparatem PRP. Uszkodzona przez laser skóra/śluzówka niejako „zasysa” owo rozsmarowane osocze.
Wskazania do zabiegów:
- Wiotka skóra sromu
- Brak jędrności warg sromowych większych
- Atrofia/ścieńczenie śluzówki pochwy
- Osłabione odczucia seksualne
- Bolesne blizny (szczególnie po porodach)
- Szerokie wejście do pochwy (po porodach)
- Profilaktyka prawidłowego gojenia się ran
- Wysiłkowe nietrzymanie moczu
- Liszaj twardzinowy
Przeciwwskazania do zabiegów:
- Choroby skóry okolicy mającej być poddanej leczeniu
- Nieprawidłowe krwawienia pochwowe
- Nieprawidłowy wynik cytologii
- Ciąża (poza PRP- w tym przypadku jest to względne przeciwwskazanie ponieważ osocze stanowi własny materiał biologiczny pacjentki).